Slechts een muur verwijderd van de dakloosheid

Gepost op 2016-09-12

Mijn hoofd rust op een kussen, het zijne op een rugzak. Ik bedek me met een warme dons. Hij met een sjofel deken. Mijn matras neemt de vorm van mijn silhouet aan. Zijn matras is een houten bankje. Ik heb een dak boven mijn hoofd, hij de sterrenhemel. Onze slapende lichamen bevinden zich amper dertig meter bij elkaar vandaan. In de schaduw van, oh ironie, de administratie Wonen. Mijn stek is zijn droom, de zijne mijn nachtmerrie.

 

BXL

Twee weken geleden migreerde ik uit het geliefde Gent naar het grootse Brussel. Sindsdien open ik elke ochtend de gordijnen met zicht op een pleintje nabij Brussel-Noord. Vanuit mijn klein, maar gezellig huurappartementje op de eerste verdieping zie ik met lede ogen aan hoe mensen buiten slapen. Mijn vijf minuten durende wandeling naar het station wijst me dag na dag op meer van dat.

In 2014 telden meer dan 150 vrijwilligers op één uur tijd 2603 dak- en thuislozen in de 19 Brusselse gemeenten. Het topje van de ijsberg, want niet alleen is het een momentopname, maar veel dak- en thuisloosheid is gewoon niet zichtbaar. Tegenover vier jaar geleden, is dit een stijging met 33 %. Er zijn geen redenen om aan te nemen dat er ondertussen toch een daling zou zijn. Integendeel, door de verhoogde instroom van erkende vluchtelingen, waarvan geweten is dat zij het ook zeer moeilijk hebben om op de al oververzadigde huurmarkt een plekje te vinden, zullen de cijfers ongetwijfeld nog fors blijven stijgen.

 

Ziende blind

Een typisch grootstedelijk fenomeen denkt u? Niks van. Gent, Antwerpen en Brussel hebben geen patent op dak- en thuisloosheid. Uit onderzoek uit 2015 van Evy Meys en Koen Hermans in opdracht van het steunpunt Welzijn, Volksgezondheid en Gezin blijkt dat 711 volwassenen en 53 kinderen werden geregistreerd in de Vlaamse winteropvang. Omwille van uiteenlopende redenen werden ook nog eens 593 personen geweigerd. In de thuislozenzorg van de CAW’s en de OCMW’s werden tijdens de bevragingsperiode ook nog eens 3019 volwassenen en 1675 kinderen geregistreerd. Voor de doorgangswoningen wordt vastgesteld dat 80% van de cliënten zich buiten de centrumsteden bevindt. Lokale besturen die beweren dat er in hun dorp of stad geen problemen zijn met dak- en thuisloosheid, zijn ziende blind.

Tot anderhalf jaar geleden mocht ik het zelf aanschouwen in het sociaal verhuurkantoor van Waregem, Deerlijk en Anzegem. De schrijnende situaties van mensen die zich daar inschrijven volgen elkaar in sneltempo op. Verbazend is het dus niet dat uit onderzoek van het Steunpunt Wonen door Isabelle Pannecoucke en Pascal De Decker blijkt dat in 2013 twee op de drie nieuwe huurders van een sociaal verhuurkantoor voorheen als dak- of thuisloos beschouwd konden worden. Het is precies daar waar gegarandeerd rendement voor verhuurders compatibel is met een oplossing voor mensen in woonnood.

 

Sleutelbos

De Vlaamse Woonraad deed alvast een stevige aanzet om dak- en thuisloosheid tegen te gaan en zelfs helemaal uit te roeien. Opvangcapaciteit, sociale verhuurkantoren, sociale huisvestingsmaatschappijen, structurele housing first projecten, maar ook de private huurmarkt, zijn verschillende sleutels aan dezelfde sleutelbos. Klaar om de deur naar duurzame huisvesting te openen. Voldoende opvangcapaciteit voor crisissituaties moet dan uitmonden in een vlotte doorstroming naar een degelijke en duurzame woonoplossing.

Er komt een dag dat iedereen op zijn twee oren kan slapen. Als we dat willen.

 

door Joy Verstichele, coördinator Vlaams Huurdersplatform.