Het Vlaams Huurdersplatform en de Vlaamse huurdersbonden tonen zich bijzonder verbolgen over het ontwerp van actieplan tegen discriminatie. Het plan toont een gebrek aan ambitie en gaat lijnrecht in tegen elk wetenschappelijk onderzoek. Eén iets is zeker, hiermee missen we de kans om een gelijke toegang tot de private huurmarkt voor iedereen te verzekeren. Zo blijft discriminatie op de private huurmarkt een huizenhoog probleem.
Reeds sinds het begin van deze legislatuur wordt een actieplan tegen discriminatie aangekondigd. Dat is ook broodnodig. Verhuurders mogen hun huurder kiezen, maar mogen niet discrimineren op bijvoorbeeld het soort inkomen, migratie-achtergrond of beperking.
Onderzoek Steunpunt Wonen
Het Steunpunt Wonen kreeg in 2017 de opdracht van de minister van Wonen om een beleidsvoorbereidende studie te maken over de mogelijkheden van zelfregulering op de private huurmarkt. Begin dit jaar werd dit onderzoek, uitgevoerd door Jana Verstraete en Diederik Vermeir, gepubliceerd. Het werd een uitgebreid onderzoek met ruime betrokkenheid en consultatie van het werkveld en experts. Het onderzoek zorgt voor juridische klaarheid, ondermeer over het onderscheid tussen selectie en discriminatie.
De onderzoekers komen tot de vaststelling dat zowel een zachtere, sensibiliserende aanpak nodig is, maar ook een sterke handhaving als sluitstuk. Daarenboven bevestigen ze dat het gebruik van praktijktesten een juridisch sluitende methode is om discriminatie objectief vast te stellen. Van uitlokking is dan helemaal geen sprake. Tot slot geven ze aan dat de eigenaars en makelaars onvoldoende georganiseerd zijn om zichzelf voldoende te reguleren.
Gentse totaalaanpak
In Gent hebben ze ondertussen een ketenaanpak uitgerold waarbij naast sensibilisering ook via praktijktesten op discriminatie wordt gecontroleerd. Dit onder wetenschappelijke begeleiding van professor Pieter-Paul Verhaeghe. Vermeende daders worden uitgenodigd voor een gesprek met Unia. Enkel wie blijft discrimineren zal straks gesanctioneerd worden. Deze totaalaanpak werpt zijn vruchten af, zo blijkt uit de eerste resultaten.
Hoorzitting
Het Vlaams parlement organiseerde begin maart een hoorzitting met ondermeer de onderzoekers van het Steunpunt Wonen, Unia, de grootste eigenaars- en makelaarsvereniging, professor Storme, professor Verhaeghe en het Vlaams Huurdersplatform. Het verslag van deze hoorzitting kunt u binnenkort hier terugvinden.
Actieplan discriminatie
Ondertussen is er ook een ontwerp van actieplan. Je zou verwachten dat dit rekening houdt met de conclusies van de experts, maar niks is minder waar. Het actieplan is allesbehalve ambitieus en lijkt eerder op een inventaris van datgene wat vandaag reeds gebeurt. De focus op sensibilisering blijft veel te éénzijdig. Uiteraard zijn sensibiliseringsinitiatieven nodig, maar dat zal altijd onvoldoende blijken.
Klachtenprocedure
Daarnaast zouden de bestaande klachtenprocedures bij Unia en het BIV (tuchtorgaan van de makelaars) verder moeten worden bekend gemaakt. Alleen is er een fundamenteel probleem met klachtenprocedures. Discriminerende verhuurders of makelaars zeggen natuurlijk niet zelf dat ze discrimineren. Dus ook het slachtoffer weet vaak niet of hij al dan niet wordt gediscrimineerd. En als hij het al zou weten, kan hij het vaak niet bewijzen. Meteen de reden waarom klachtenprocedures onvoldoende oplossing bieden. Want als je niet weet dat je wordt gediscrimineerd, dan kan je natuurlijk ook geen klacht indienen.
BIV
Daarenboven blijkt de klachtenprocedure bij het BIV niet transparant en is er voor huurders ook geen voordeel te behalen bij een klacht. De klacht kan er niet voor zorgen dat de huurder toch toegang krijgt tot de woning. Een huurder kan ook geen schadevergoeding ontvangen. Hoogstens kan de makelaar gesanctioneerd worden. Ook bij de bedrijfscultuur van het BIV kunnen vragen gesteld worden. In het rapport van het steunpunt Wonen lezen we bijvoorbeeld het volgende: “Zo kan het dat de gevolgen van een flagrant racistisch zoekertje, aldus het BIV, beperkt blijven tot een aanpassing, of toch althans wanneer het een eerste overtreding is.”
Praktijktesten
Om aan het probleem van klachtenprocedures tegemoet te komen, zijn objectieve vaststellingen nodig. Via praktijktesten kan dit. Door twee mensen te laten kandideren met maar één verschillend kenmerk (bijvoorbeeld de naam, de geaardheid, de aard van het inkomen, …) kan je objectief vaststellen of er al dan niet wordt gediscrimineerd. Juridisch zijn er geen bezwaren tegen correct uitgevoerde praktijktesten. Er wordt uiteindelijk enkel en alleen een vaststelling gemaakt of de bestaande wetten worden nageleefd.
Blanco cheque
Respectievelijk de grootste eigenaars- en makelaarsvereniging geven te kennen dat ze vandaag ook al sensibiliseren. Via het sluiten van een convenant zou nu gevraagd worden aan deze organisaties om … verder te sensibiliseren. Een blanco cheque van 1,2 miljoen euro zou hiervoor klaarliggen. Om subsidies te ontvangen in het kader van een antidiscriminatiebeleid zou je toch een ruimere taakstelling verwachten.
De rol van de overheid
Het is duidelijk dat de georganiseerde huurders en makelaars onvoldoende antwoord willen en kunnen bieden op dit probleem. We kunnen dus enkel besluiten dat de overheid dan zelf het heft in handen moet nemen, in plaats van nog jaren in sensibiliseringsrondjes te blijven draaien.
Terug naar de ontwerptafel dus.
Lees hier ook het artikel in De Standaard.
Hoorzitting
Onderzoek
Sinds januari 2018 worden er meer dan 10.000 woningen verhuurd via sociale verhuurkantoren (SVK’s). Sociale verhuurkantoren huren woningen van private verhuurders en verhuren deze door aan mensen met de grootste woonnood. Eigenaars krijgen een huur die iets lager ligt dan op de gewone huurmarkt. Maar in ruil hiervoor krijgen ze wel betalingszekerheid.
Betaalbare huur
De sociale verhuurkantoren begeleiden de huurders en zorgen ervoor dat er maandelijks huur wordt betaald. De meeste van de huurders hebben recht op een huursubsidie, waardoor het ook voor hen betaalbaarder wordt. Momenteel zijn het vooral eigenaars met een of twee woningen die verhuren via sociale verhuurkantoren.
Professionalisering
De Vlaamse Regering keurde op 16 maart 2018 een voorstel van minister van Wonen Liesbeth Homans goed om ook professionele investeerders aan te trekken. Zo zou het aanbod sterk moeten toenemen. Dit voorstel wordt nu voorgelegd aan de Vlaamse Woonraad.
Wil je als leerkracht, professioneel medewerker, begeleider, coach of hulpverlener een vorming organiseren over private en/of sociale huur? Wil je hiervoor Huurdersbond West-Vlaanderen inschakelen? Dat kan! Huurdersbond West-Vlaanderen biedt vorming aan op maat.
Denk bijvoorbeeld aan:
- een interactieve vorming op maat van jongeren van 16 – 30 jaar
- een inleiding tot private of sociale huur
- vorming over bepaalde huurthema’s (bv. opzeg, huursubsidie – en premie,…)
- kennismaking met de werking van de Huurdersbond
- een intensieve opleiding over private of sociale huur (kan georganiseerd worden over meerdere sessies)
- …
Interesse of vragen? Mail naar vorming@huurdersbondwestvlaanderen.be
In de media verschenen de afgelopen maanden heel wat berichten over een dreigende opzegging voor 3000 sociale huurders. Dit naar aanleiding van de verstrengde eigendomsvoorwaarde. De bezorgdheid van sociale huurders is erg groot.
Nochtans is paniek niet meteen nodig. Voor de meeste sociale huurders, zal er zich namelijk geen probleem voordoen. De overgrote meerderheid bezit ook nu al geen eigendom, noch gedeeltelijk, noch volledig. Maar ook de absolute minderheid die wel gedeeltelijk eigendom bezit, hoeft niet meteen te in paniek te slaan.
Soorten eigendomsrecht
Je kan namelijk op drie manieren een eigendomsrecht hebben over een woning:
- Naakte eigendom: Dit betekent dat je eigenaar van een woning bent, maar niet beschikt over het (vrucht)gebruik. Je kan de woning dus niet bewonen, noch verhuren. Bij erfenissen gebeurt het regelmatig dat de kinderen (wettelijke erfgenamen) naakte eigenaar worden, terwijl het vruchtgebruik gaat naar de langst levende echtgenoot of wettelijke samenwoner. Soms wordt om fiscale motieven de naakte eigendom eveneens aan de kinderen geschonken.
- Vruchtgebruik: Je bent geen naakte eigenaar van de woning, maar je mag het goed wel bewonen of zelfs verhuren.
- Volle eigendom: Hierbij beschik je over de meest volledig eigendomsrechten, namelijk zowel de naakte eigendom als het vruchtgebruik. Je kan de woning vrij gebruiken, verhuren, verkopen, vervreemden, … .
Eigendomsvoorwaarde aangepast
De nieuwe sociale huurreglementering (sinds 1 maart 2017) stelt dat de zittende sociale huurders, die een woning gedeeltelijk in volle eigendom hebben, 1 jaar de tijd hebben om dit aandeel te vervreemden (te verkopen of weg te schenken). Doen ze dat niet, dan riskeren ze een gemotiveerde opzegging met zes maanden door de sociale huisvestingsmaatschappij van hun sociale huurwoning.
De aangepaste reglementaire bepaling in de sociale huur stelt dus dat de sociale huurder uit onverdeeldheid moet treden, maar enkel indien hij een woning geheel of gedeeltelijk in volle eigendom heeft. Anders gesteld, indien bijvoorbeeld de sociale huurder gedeeltelijk naakte eigenaar is en de moeder het volledig vruchtgebruik heeft, dan hoeft de sociale huurster haar aandeel in de naakte eigendom dus niet te verkopen of weg te schenken. Deze mensen kunnen dan op beide oren blijven slapen.
De ongerustheid is groot
Het blijft natuurlijk de vraag waarom zoveel sociale huurders worden aangeschreven die uiteindelijk niet door de maatregel worden getroffen. Zo wordt vanzelf een grote ongerustheid gecreëerd, ook daar waar het niet nodig is. Het valt daarenboven ook moeilijk in te zien hoe het rechtvaardig kan zijn dat wie amper 1/24 van een volle eigendom heeft toch een opzegging van zijn sociale huurwoning zou moeten krijgen.
Gezien de ongerustheid en de grote onduidelijkheid roepen wij op om dringend de verstrengde eigendomsvoorwaarde te herzien of minstens uit te stellen. De nieuwe regeling schept namelijk meer problemen dan ze er oplost. Tegelijk eisen we duidelijke, correcte en volledige communicatie naar de sociale huurders.
De huurdersbond
Heb je als sociale huurder vragen bij deze (ingewikkelde) materie? Aarzel dan niet om je huurdersbond te raadplegen.
Dit artikel is gebaseerd op een artikel van 11 april 2017 waarin we reeds dezelfde bezorgdheid signaleerden.
De Rabottorens: volgens sommigen berucht in heel Gent en omstreken, een stadskanker geteisterd door armoede en drugs… Enkele jaren geleden werd beslist om ze te slopen en te vervangen door nieuwbouw. En toch laat hun verdwijnen niemand onberoerd en wil iedereen zich dit iconische panoramisch zicht op een of andere manier herinneren. In januari 2014 waren er het gelijknamig boek en de theatervoorstelling ‘Rabot 4-358’ (de huisnummers van de eerste toren die tegen de vlakte ging) van kunstenaar Simon Allemeersch (zie Huurdersblad 218 – maart 2014). Van september 2015 tot maart 2016 liep er bij Sogent (het Gentse stadsontwikkelingsbedrijf) de tentoonstelling ‘Hoog en droog’ over het verleden, het heden en de toekomst van de site van de drie torens. En op 13 oktober 2017 ging ‘Rabot’ van filmmaakster Christina Vandekerckhove op het Film Fest Gent in première. Hoe ze dit allemaal zelf heeft ervaren, vertelt ze graag aan het Huurdersblad.
Huurdersblad: Vanwaar een documentaire over de Rabottorens?
Christina Vandekerckhove: Het Gentse theatergezelschap, de Kopergietery, is ook actief in de wijk. Zij vroegen me in 2013 een documentaire te maken over de hele Rabotwijk. Toen ik hoorde dat ze de torens gingen slopen, besloot ik me enkel toe te leggen op de torens. In feite gaat het om één groot dorp, in de hoogte dan, dat zal verdwijnen. Dat wou ik vastleggen. Op die manier overstijgt mijn film het lokale. Elke stad heeft aan de rand wel haar torens. Kijk maar naar de Londense sociale woontorens. Vaak zijn het vergeethoeken. Dat geeft de film zijn universele karakter: hoe ervaren de bewoners dat allemaal?
Huurdersblad: Hoe ben je precies te werk gegaan?
Christina Vandekerckhove: Eind 2015 ben ik beginnen filmen. Maar het grootste werk ging vooraf aan het filmen. Ik heb letterlijk bij alle deuren aangeklopt en de bewoners gevraagd of ze wilden mee werken aan de film. In een notitieboekje schreef ik dan: ‘nr. 100 deed niet open, nr. 101 wilde niet meedoen,’ enzoverder. Het meeste werk is dus naar research gegaan. Voor elke persoon die wilde meewerken, heb ik gigantisch veel opgeschreven, tijdens de drie of vier keer dat ik bij hen op bezoek ben geweest. Ik liep zodanig veel rond in de toren dat ik er een vertrouwd gezicht werd. Mensen leerden me kennen en gaven aan dat ze alsnog wilden meewerken, ook al hadden ze in het begin hun medewerking geweigerd. Research plus filmen heeft toch twee jaar in beslag genomen. Er is wel van alles tussengekomen, andere projecten en kinderen. In die periode is iedereen in blok 2 weggetrokken en heb ik dus mensen van de laatste toren geportretteerd. Dat betekende dus veel luisteren en kijken en dan pas filmen.
Huurdersblad: Wat was de teneur van de verhalen van de bewoners?
Christina Vandekerckhove: Hoewel ik meen dat mijn film op zich hoopvol is, gaf iedereen toch aan weg te willen omdat de situatie niet langer leefbaar was. Vorige week zei de enige persoon die aangaf er zeer graag te hebben gewoond, dat ook voor hem de maat vol was. Terwijl het vroeger wel een prestige was om er te wonen. De appartementen werden gezien als kleine paleisjes. Een fel contrast met de huidige situatie. Het is in mijn ogen verkeerd beginnen lopen toen de deuren dicht bleven en de bewoners geen contact meer met elkaar hadden. Vroeger was er toch meer sociale controle, maar na verloop van tijd is dat verwaterd. Iedereen wil nu naar een plek waar het beter zal zijn.
Huurdersblad: Wat waren volgens jou de meest markante verhalen van de bewoners?
Christina Vandekerckhove: Iedereen had zo wel zijn eigen verhaal, dus daarvoor moet je de film eigenlijk zelf zien. Het gaat in elk geval niet over de sociale huisvesting op zich, of over armoede. Ik heb gewoon de bewoners geportretteerd. De kijker kan er dan zelf zijn eigen interpretatie aan geven. Vanzelfsprekend zit mijn eigen kijk ook in de film verweven. Ik probeer mijn film zo te maken dat ik veel openlaat voor interpretatie van de kijker zelf. Ik probeer mijn mening niet door te duwen, maar ik wil de kijker wel een soort van spiegel voorhouden en hoop dat de film nog lang blijft nazinderen en tot nadenken aanzet.
Huurdersblad: Is het een rauwe documentaire geworden? In de trailer hoorde ik een bewoner beweren dat het slecht is gegaan toen de moren er kwamen…
Christina Vandekerckhove: Het is inderdaad soms vrij hard. Er is sprake van racisme in de blokken net omdat er geen communicatie is tussen de mensen, omdat ze elkaar niet meer begrijpen. Wat ik voelde waren mensen die elkaar niet meer verstaan, mensen die bang zijn van mensen die de taal niet begrijpen, met andere woorden, eerder argwaan door een gebrek aan communicatie. De film toont mensen die geen begrip voor elkaar kunnen opbrengen omdat ze zo op zijn. Elk verhaal heeft dus twee kanten. Iedereen had wel altijd al zijn mening over de beruchte torens. Er waren veel algemeenheden en clichés, over drugs en zo. Met de film hoop ik meer respect op te brengen voor de bewoners. Uit hun verhalen komt toch sterk naar boven dat ze er altijd het beste van hebben proberen maken, hun mentale veerkracht met andere woorden.
Huurdersblad: Slotvraagje. De muziek wordt onder meer verzorgd door de Gentse rockband Madensuyu, van hun in januari 2018 nieuw te verschijnen album ‘Current’. Hoe heb je hen zo ver kunnen krijgen?
Christina Vandekerckhove: Dat is eigenlijk heel eenvoudig te verklaren. Mijn vriend zit in die rockgroep. Omdat ik heel erg van hun muziek hou, heb ik hem gevraagd of hij de muziek van de film wilde componeren. Verder heeft Madensuyu twee tracks geleverd uit hun nieuwe album voor mijn film.
Je kan ‘Rabot’ sinds 17 januari 2018 in de Vlaamse en Brusselse bioscopen gaan bewonderen. Een warme aanrader.
Dit interview kan je ook lezen in het Huurdersblad van december 2017.
Uitlokking. Een heksenjacht. Allemaal niks van aan, zo blijkt uit een onderzoek van het Steunpunt Wonen in opdracht van minister van Wonen Liesbeth Homans. Zij voerden een onderzoek uit naar de mogelijkheden van zelfregulering om discriminatie tegen te gaan op de private huurmarkt. Zowel discriminatie op basis van vermogen, beperking of etnisch culturele achtergrond kwamen aan bod. Daaruit blijkt dat zelfregulering op zich altijd onvoldoende zal zijn. “Dit onderzoek bevestigt wat wij al jarenlang zeggen. De traditionele argumentatie van tegenstanders dat praktijktesten een vorm van uitlokking zouden zijn, is nu helemaal achterhaald”, aldus Sarah Scheepers, namens het actieplatform Praktijktesten Nu. De minister en met haar de Vlaamse regering kunnen deze conclusies niet negeren bij de opmaak van het langverwachte actieplan tegen discriminatie op de huurmarkt.
Juridische duidelijkheid
Vriend en vijand zijn het er ondertussen over eens dat discriminatie moeilijk te bewijzen valt. Ondanks onze degelijke wetgeving, heeft het beleid nooit controle- en sanctioneringsmechanismes willen inzetten. Of praktijktesten nu al dan niet moeten worden ingezet, was al meermaals voer voor discussie. Het onderzoek stelt onomwonden dat praktijktesten juridisch sluitend zijn en dus perfect kunnen dienen om discriminatie te controleren en daarna te sanctioneren. “Laat er niet langer twijfel over bestaan. Praktijktesten zijn een uitstekend instrument om discriminatie te controleren”, vervolgt Scheepers.
Niemand wil zichzelf reguleren
Uit het onderzoek blijkt ook dat noch organisaties van verhuurders, noch organisaties van makelaars zelf hun verantwoordelijkheid willen nemen. Voor nog maar eens een rondje sensibiliseren zijn ze wel te vinden, maar verder niemand wil zelf de handen uit de mouwen steken. “De grootste ledenvereniging van verhuurders, de Verenigde Eigenaars, schuwden in het verleden zelfs de grote woorden niet. Het controleren en sanctioneren van discriminatie zou doen denken aan praktijken uit de tweede wereldoorlog. We verzinnen dit niet”, aldus Scheepers.
“Na het lezen van dit onderzoek, hebben we er geen enkel vertrouwen in dat deze sector dit zelf kan opnemen. Zo is de procedure bij het BIV, het tuchtorgaan van de makelaars, erg ondoorzichtig. Het is ook heel onduidelijk welke zaken wel en welke zaken niet worden geseponeerd”. Dat blijkt ook letterlijk uit het onderzoek: Zo kan het dat de gevolgen van een flagrant racistisch zoekertje, aldus het BIV, beperkt blijven tot een aanpassing, of toch althans wanneer het een eerste overtreding is. “Dit is exemplarisch voor de werking van dit tuchtorgaan en leest als een vrijgeleide om te discrimineren”, stelt Scheepers.
Straffeloosheid
Al decennialang weigert het beleid om aan effectieve bestrijding van discriminatie te doen. De straffeloosheid is ongezien. “Het is zonneklaar dat zelfregulering niet het antwoord is om discriminatie tegen te gaan. Dat de betrokken organisaties een manifeste onwil hebben, mag geen alibi zijn om niks te doen. We weten dat er een probleem is en dat de sector zichzelf niet wil en kan reguleren. Dan moet de overheid ingrijpen”, aldus Scheepers.
We verwachten binnenkort een actieplan tegen discriminatie van de Vlaamse regering. Daarvoor wordt zelfs 1,2 miljoen euro uitgetrokken. “Als daar geen proactieve en onafhankelijke praktijktesten in terug te vinden zijn, dan is dat een nieuwe slag in het gezicht van de slachtoffers van discriminatie”, besluit Scheepers.
Het Vlaams Huurdersplatform maakt deel uit van het platform Praktijktesten Nu.
De huurdersbonden, VIVAS en het Vlaams Huurdersplatform wensen u een prettig eindejaar en een voortreffelijk 2018. Een nieuw jaar dat het begin van het einde van de wooncrisis moet inluiden, zodat iedereen er kan in slagen om waardig te wonen.
Wegens de eindejaarsperiode zijn de openingsuren van de huurdersbonden aangepast. Raadpleeg dus zeker de website om na te gaan wanneer je huurdersbond bereikbaar is.
Het Vlaams Huurdersplatform is gesloten tot 7 januari.
Op dinsdag 12 december lanceerde het Crisisplatform Wonen een dossier dat de grote nood aan huurwoningen aan de kaak stelt. Zowel op de private als op de sociale huurmarkt is er een zwaar en structureel tekort aan betaalbare en kwaliteitsvolle woningen. Een steeds grotere groep moet wachten op een woonkans. Met de actie ‘Wonen in de Wachtrij’ zetten 14 middenveldorganisaties de vraag om snel en duurzaam in te grijpen in de woonmarkt kracht bij. Behoorlijke huisvesting is en blijft immers een recht voor iedereen.
Wachtrij voor de private huurmarkt
De vraag naar een betaalbare huurwoning van behoorlijke kwaliteit ligt veel hoger dan het huidige aanbod. “Als je ziet hoeveel mensen op zoek zijn naar een beperkt aantal beschikbare en betaalbare huurwoningen, dan weet je dat je een stevige portie geluk moet hebben om gekozen te worden,” aldus Marieke Poissonnier van Samenlevingsopbouw. “Bovendien worden personen of gezinnen soms weggeselecteerd of gediscrimineerd. Een goede huurwoning vinden is vaak een echte calvarietocht”, vult Joy Verstichele, coördinator van het Vlaams Huurdersplatform, aan.
Wachtrij voor de sociale huurmarkt
Tegelijk groeien ook de wachtlijsten voor de sociale huurmarkt. Eind 2016 waren er 124 653 mensen effectief ingeschreven op de wachtlijst als kandidaat-huurders. Ter vergelijking: de (bereikte) capaciteit van de sociale huurwoningen lag eind 2016 op 153 312. Om de effectieve wachtlijst weg te werken, is er bijna een verdubbeling van de capaciteit nodig. Wetende dat in de praktijk zelfs zowat 240 000 gezinnen of alleenstaanden eigenlijk recht hebben op een sociale woning, mag het duidelijk zijn dat de woningnood op de sociale huurmarkt pijnlijk groot is. “De Vlaamse regering vertraagde het groeipad bij het begin van de regeerperiode maar pompte daarna wel elk jaar middelen in de sociale huur. Toch zal dit helemaal niet voldoende zijn omdat de nood ook steeds groter wordt”, aldus Verstichele. “Daarnaast leveren de sociale verhuurkantoren uitstekend werk en slagen ze erin die mensen met de grootste woonnood te helpen. Maar de capaciteit van de sociale verhuurkantoren is te beperkt om de huidige crisis het hoofd te bieden”, zo stelt Poissonnier.
Wonen in de wachtrij
Wie nog niet in een behoorlijke sociale of private huurwoning terecht kan, moet op zoek naar een andere oplossing. “Met 8 personen in een appartementje met 2 slaapkamers wonen. Of overleven in een stinkende vochtige woning die amper te verwarmen valt. Op de sofa bij vrienden slapen of woekerhuurprijzen betalen. Het zijn allang geen uitzonderingen meer”, zegt Marieke Poissonnier.
“Ook erkende vluchtelingen en subsidiair beschermden (oorlogsvluchtelingen) vinden zeer moeilijk een betaalbare, kwalitatieve woning. Na erkenning krijgen ze slechts twee en bij verlenging vier maanden de tijd om hun opvangplaats te verlaten en een privéwoning te vinden. Dat is voor veel van hen onmogelijk op zo’n korte tijd. Vluchtelingen komen dan in tijdelijke woningen terecht of erger nog, ze dreigen op straat te belanden. Ook vluchtelingen die herenigd worden met hun gezin hebben het moeilijk. Gezinnen blijven hangen in de eerste huurwoning: een studio of één-slaapkamerappartement met het hele gezin. Daardoor zien we ook meer gevallen van uithuiszetting.”, zegt Charlotte Vandycke, Vluchtelingenwerk Vlaanderen.
Initiatieven die nieuwe woonoplossingen zoeken voor kwetsbare groepen zijn noodzakelijk, maar krijgen nog te weinig ruimte. Verschillende organisaties en personen botsen op tal van muren wanneer ze zelf de handen uit de mouwen willen steken. Het is aan de verschillende beleidsdomeinen en hun bevoegde ministers om hier gecoördineerd oplossingen in te voorzien en projecten te faciliteren.
Crisis vraagt kortetermijnoplossingen
Deze wooncrisis aanpakken, vraagt dringend ingrepen. Om voldoende aanbod te creëren van sociale huurwoningen en de wachtlijst weg te werken, blijft duidelijke en verdergaande politieke actie nodig. Tegelijk vraagt het platform maatregelen die onmiddellijke impact hebben, zoals het opdrijven van toegankelijke tegemoetkomingen in de huur. Praktijktesten die discriminatie op de huurmarkt tegengaan, het benutten van leegstaande woningen en het creëren van ruimte voor vernieuwende initiatieven zijn stapstenen om deze crisis bestrijden. Want iedereen blijft recht hebben op een woning.
Het Crisisplatform Wonen, een samenwerking van verschillende organisaties, kaart al twee jaar zijn bezorgdheid aan over de krapte op de woonmarkt, in het bijzonder voor kwetsbare groepen.
Het Platform bestaat uit Vluchtelingenwerk Vlaanderen, Vlaams Huurdersplatform, HUURpunt, Orbit vzw, Caritas Vlaanderen/ Caritas International, Netwerk Tegen Armoede, Groep CAW – Centra Algemeen Welzijnswerk Vlaanderen, sector Samenlevingsopbouw, Beweging.net, Minderhedenforum, Platform Kinderen op de Vlucht, SOM Federatie van Vlaamse Sociale Ondernemingen vzw, PSC (Protestants Sociaal Centrum Antwerpen), VLOS (Vluchtelingen Ondersteuning Sint-Niklaas)
De uitgebreide nota vindt u hier.
In de pers:
http://radioplus.be/#/radio1/herbeluister/c283ad79-8f4d-11e3-b45a-00163edf75b7/f44710b8-df13-11e7-92d6-02b7b76bf47f/ (vanaf minuut nr 6)
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/Journaal-Weer/het-journaal-1/ (hier kunt U het middagjournaal opnieuw bekijken).
Op dinsdag 12 december 2017 organiseren heel wat organisaties samen een actie in Brussel om de gigantische woonnood aan te kaarten. Het platform werkte ook een nota uit die de huidige problematiek in kaart brengt en voorstellen doet voor een betere aanpak.
Bij deze een warme oproep om samen met ons een duidelijk signaal te geven. Kom mee in de wachtrij staan voor degelijke en betaalbare huisvesting.
Er werd ook een evenement aangemaakt op Facebook. Zet je op aanwezig en nodig je vrienden uit!
